'Ik zit nu aan de andere kant van de tafel'

@Farmerbn Ik hoor nooit de verdrietige stopper in dat blaadje, alleen de blije stopper, en dan het liefst ook nog even vertellen hoe de blijver moet door doen.

@JappieJo Die verdrietige stoppers zijn er ook weinig. Het is zeker wennen maar er komt altijd weer iets op je pad wat leuk is. Er is meer dan koeien. Maar heb respect voor degene die doorgaan in deze turbulente samenleving.

@slagakker eerste paar jaar valt het toch echt tegen zonder vee

Mij heeft het geen paar jaar geduurd maar wij zijn wel altijd vee blijven houden.

@George dat is dus geen vergelijk

Geen vergelijk? Hoezo niet?

@George omdat je nog vee hebt, ik zei toch, zonder vee

@Farmerbn En ze blijven even veel leden houden dat zelfde blaadje.....

@Farmerbn ook op Boerderij.nl kom je ze tegen...

Ze herinneren het zich nog goed. Zaterdagmiddag, kwart voor vier. Rogier Lansink (52) zit bij de keukentafel aan de koffie, Heleen (46) is buiten de deur. “Ineens hoorde ik een harde klap buiten”, vertelt Rogier. “Toen ik bij de jongveestal ging kijken, bleek dat de mestroosters over een lengte van 20 meter in de put waren gevallen.”

Rogier onderneemt direct actie. In een mum van tijd staan drie brandweerauto’s en 26 brandweermannen op het erf. Eén koe zit klem in een voerhek, vijf kunnen de ligboxen niet meer uit. Drie koeien liggen onder in de lege mestkelder. Al snel komen ook de loonwerker, de dierenarts en buren helpen. Samen lukt het de dieren vrijwel ongeschonden uit de stal te bevrijden. “Pas om elf uur ’s avonds waren we klaar”, zegt Heleen.

Hoewel het letsel meevalt, slaat de onzekerheid toe bij Rogier en Heleen. Als ondernemers hebben ze al eerder scenario’s aan de keukentafel besproken over hun bedrijf. Maar ze hebben ook net geïnvesteerd in een nieuwe melkveestal, omdat ze na het verslijten van de melkrobot weer traditioneel zouden gaan melken.

Vierde generatie boeren
Rogier is de vierde generatie die op het bedrijf in Haaksbergen (Ov.) als veehouder aan de slag gaat. In 1992 neemt hij het over van zijn ouders, die zich volledig uit het bedrijf terugtrekken. “We hebben als nieuwe generatie alle ruimte gekregen om een bedrijf te bouwen naar onze wensen”, vertelt Rogier. Heleen komt in 2006 in de maatschap en samen gaan ze verder.

In de jaren die volgen, breiden ze wat uit in melkvee en in areaal. Op het moment van stoppen zijn er 85 melkkoeien en 45 stuks jongvee. Ze kiezen ervoor om nooit in te zetten op maximale financiering; zo wordt het bedrijf geen molensteen om de nek. Jarenlang werken ze met plezier, tot in 2016 het melkquotum verdwijnt. Door de slecht vallende peildatum, raken ze 20% van de bedrijfsomvang kwijt. “We hebben toen even gedacht aan verkopen”, zegt Rogier. “Maar dat scenario vonden we te extreem.”

De droge zomers van 2018 en 2019 geven stof tot nadenken. Heleen: “Als je door droogte geen ruwvoergewassen kunt telen, en dat meerdere jaren achter elkaar, dan is er een probleem. Dan kun je je afvragen, of je het juiste landbouwsysteem toepast op de juiste plek.”

Plan de campagne
Na het ongeluk beginnen ze met opruimen en herstellen van de stal. “Voor mij werd het toen een optelsom”, zegt Rogier. “Je wilt iets nieuws bouwen, maar aan de achterkant stort het in. Ik wilde niet op mijn tenen lopen.”

Als de kogel vlak voor Pasen door de kerk is, start een ‘plan de campagne’. “Eerst hebben we afgesproken: de koeien moeten weg. Als je dat niet doet, komt er ook geen ruimte voor andere ideeën”, legt Heleen uit. Tweede punt: communicatie. Heleen: “We wilden graag dat ons eigen verhaal de wereld in ging. Dus eerst hebben we het de kinderen verteld, toen de rest van de familie. Vervolgens hebben we zo’n 30 relaties gebeld. Daarna hebben we een Whatsapp-bericht verspreid onder mensen in de buurt.”

In dat bericht leggen ze uit wat er is gebeurd en wat ze gaan doen. Heleen: “Wat we niet wilden, is een zwaarmoedig verhaal. Stoppen is ook een keus uit kracht. Bovendien zijn we niet gestopt met het bedrijf, maar geven we er een andere invulling aan.”

De verrassing is groot bij de omgeving. Ook al omdat ze juist met de nieuwe melkveestal bezig zijn. De contracten daarvoor kunnen ze gelukkig annuleren bij het bouwbedrijf. Ook andere werkrelaties en de bank stellen zich soepel op. Ze krijgen veel reacties en later ook veel vragen van collega’s.

Alles moet weg
De afhandeling duurt uiteindelijk langer dan gedacht. “Je denkt: koeien weg, klaar, maar zo simpel is het niet”, legt Rogier uit. “Ook het voer moet weg, de ligboxen, de melktank. We stopten in april, maar in augustus kwam er pas echt rust.”

Over de toekomst van het bedrijf nemen ze niet direct beslissingen. Rogier heeft sinds zijn achttiende niks anders gedaan dan koeien melken. Ze nemen tijd om alles te verwerken en zich op een andere invulling te richten.

Ze hebben eerder ingezet op 40 hectare blijvend grasland. Daarvoor moet snel een oplossing komen. Het eerste seizoen telen ze 30 hectare mais en aardappelen. Rogier oriënteert zich nu voor de overige 10 hectare op biobased gewassen. “Het telen van bijvoorbeeld hennep kan met weinig gewasbescherming en dat spreekt ons aan”, zegt hij. Verder is in de voormalige stal een kleinschalige foodstart-up begonnen.

In het begin mist Rogier het ritme van vroeg opstaan en melken en het bedrijf blijkt zonder dieren wat minder uitnodigend. Maar er komen ook veel positieve zaken voor in de plaats. “Ik kan nu meer bij de kinderen zijn,” vertelt Rogier. Heleen werkt in loondienst en is een schakel tussen boeren in het gebied en het provinciebestuur.

Ze zijn net terug van een week herfstvakantie, die nu ook zonder veel geregel kan plaatsvinden. Al vijf keer is het gezin weggeweest sinds ze stopten met melken. Het houden van vee legt een beslag op het sociale leven; ze genieten nu van de nieuw verworven ruimte.

Terugblikkend, vinden ze niet dat ze dingen anders hadden moeten doen. Het is goed zo. Wat ze andere boeren willen meegeven die een nieuwe toekomst overwegen? “Ik denk dat je het vooral op je eigen manier moet doen”, zegt Heleen. “En deel als stel je zorgen met elkaar; twijfels, maar ook de gekste ideeën voor de toekomst. Daardoor kun je je nieuwe situaties ook beter voorstellen.”
Petra Frans

@marcsterreborn
Ze mogen van mij doen wat ze willen, maar ik begreep dat deze mevrouw nogal van de landbouwtransitie is/was. Ik vraag me af hoe je het omploegen van 40 ha blijvend grasland voor mais en piepers in dat geval moet zien.

@robbies tja tis in ieder geval een vorm van transitie....

@marcsterreborn en in dit geval wel een weg terug

@robbies het zwaarste beheer erop, en 1 of 2x maaien voor paardenhooi had meer gebracht dit jaar.

@robbies vraag me af hoe lang het 40 hectare blijft. Deze mevrouw had zich beter een baan buiten de landbouw kunnen zoeken. Het is net als met die Carolien Hupkus ze komen in de landbouw en denken dat ze het weten. Willen het liefst hun kijk op het leven opleggen aan anderen en bij het minst of geringste vertrekt de belangrijkste drager van het bedrijf.
En als die weg zijn weer in de media hoe geweldig het allemaal is als de koeien weg zijn. Me dunkt 85 koeien en 40 hectare wie doet je wat

@Melkboer16 zal nog wel ff duren voor het 80 is....

@Kruising
Bio is voor sommige een mooie uitkomst. Maar helaas wel erg vaak bij bedrijven waar de laatste generatie bezig is..... Een opvolger ziet er toch blijkbaar te weinig uitdaging in

@casev2 Inderdaad. Te vaak het laatste station....

@George dat is hier idem dito, mooiste stallen gaan tegen de vlakte.
Zal allemaal wel z’n reden hebben

@jan 10 je overbuurman heeft ook zo'n ding. Loopt het daar een beetje?

Ik denk het wel,hoor geen gekke dingen.
Wel heel veel werk: